تاریخچه ادویه جات

تاریخچه ادویه جات

تاریخچه ادویه جات مربوط به سالیان بسیار دور می باشد و قطعا ریشه در چند سال اخیر ندارد. اما با توجه به پیشرفت هایی که در علم پزشکی انجام شده است، مشخص گردیده که ادویه علاوه بر اینکه می تواند مزه غذا را بهبود دهد، بلکه قادر است تا املاح معدنی مورد نیاز بدن را نیز فراهم آورد. با کمی جستجو در تاریخچه ادویه جات متوجه می شویم که منشا بسیاری از ادویه ها از رم و یونان بوده که طبیعتا با توجه به موقعیت جغرافیایی در این مناطق، ادویه های تند کاربرد بیشتری دارند.

گسترش استفاده از ادویه جات

اگر کمی در تاریخ حرکت نموده و به زمان فعلی نزدیک شویم، میبینیم که در قرون وسطی، غذا های شیرین و ادویه جاتی در این راستا، رواج بیشتری داده است. مورخین دلیل این امر را جنگ های بیشتر در آن زمان و نیاز بدن به انرژی بیشتر، نسبت می دهند. تاریخچه ادویه جات حرف های بسیاری برای گفتن دارد. شکفتن غذاهای مدرن اروپایی با تغییرات فرهنگی فرانسه در قرن 17 میلادی هم سو بوده و همین باعث شده است که غذاهای فرانسوی بیشتر از ادویه ها در سس ها به جای غذای اصلی استفاده نمایند. از سوی دیگر استعمار اسپانیا و پرتغال موجب گردید که از فلفل چیلی به عنوان یک طعم دهنده اصلی در بین قاره ها شود. تمام این دلایل گواه این موضوع است که ارزش ادویه های بیش از پیش برای همگان ثابت شده است.

پیدایش ادویه

اطلاعات فراوانی درباره‌ی استفاده از گیاهان و ادویه ‌ها به عنوان داروی گیاهی وجود دارد. مستندات حاکی از آن است که شکارچیان، گوشت را در برگ‌های بوته‌ها می‌پیچیدند. به طور تصادفی فهمیدند که این فرایند باعث بهتر شدن طعم گوشت می‌شود. در طی سالیان متمادی از ادویه‌ها و گیاهان برای اهداف دارویی، ازبین بردن مزه‌ی ناخوشایند، بوی بد غذا و همین طور برای تازه نگه داشتن غذا استفاده می‌شود. هنگامی که برگ‌ها، دانه ها، ریشه‌های گیاهان طعم و بوی مطلوبی داشته باشند، از آن استفاده می‌کنند. و به تدریج به عنوان چاشنی به یک هنجار تبدیل می شوند. ادویه جات به عنوان کالاهایی برای مبادله و تجارت ارزشمند هستند.

ادویه چیست؟

جز چاشنی ها و طعم دهنده هایی می باشد که از ساقه، پوست، دانه، ریشه و میوه گیاهان به دست می آید. این گیاهان در کارخانجات به صورت آسیاب شده و اسانس تغییر می یابند تا برای استفاده آماده شوند. در سنت ایرانی نیز ادویه جات دارای ریشه عمیقی هستند. در خصوص تاریخ دقیق پیدایش آن زمان دقیقی در اختیار نیست. اما اکثر مورخان پیدایش این چاشنی ها را به حدود 3500 سال پیش از میلاد مسیح نسبت می دهند. بیشتر افراد پیدایش ادویه ها را از مصر باستان می دانند. در آن زمان تجارت ادویه بسیار پرسود بوده است. به طوری که چیزی در حدود 5000 سال، حق تجارت آن تنها در دست اعراب بود.

معروف ترین ادویه جات جان کدامند؟

• همه می دانند که معروف‌ترين ادويه‌ها از هندوستان به دنيا شناسانده شده‌اند. اما جالب است که ادويه مخصوص هندي با نام کولومبو شناخته مي‌شود. اساس اين ادويه از ترکيب مجموعه‌ای از برگ‌ها، دانه‌ها و ميوه‌هاي خشک شده مانند پاپريکا (شکل طبيعي فلفل قرمز)، زيره سبز، تخم گشنيز، جوز هندي، زنجبيل، فلفل سياه، باديان، هل، ميخک، دانه‌هاي خردل و زعفران به دست مي‌آيد و يکي از موارد مصرف آن تهيه پلو است.

ادویه عربی

• راس الحانوت همان‌گونه که از اسمش پيداست يک ادويه عربی است. به معناي سر خريد و يا بهترين ادويه‌ای است. که فروشنده به مشتری می فروشد و در خاورميانه و کشورهای شمال آفريقا استفاده می شود. اين ادويه از ترکيب پودر شده هل، پوست جوز، دارچين، جوز هندی و فلفل تـند تهيه مي‌شود. اين ادويه داراي بيش از صد نوع دستور تهيه است. که در برخي موارد خاص آن از گياهانی مانند بلادونا ( خاصيت سمي‌دارد) ، ريشه زنبق زرد، کبابه چيني و گاهي حشرات خشک شده‌اي مانند سوسک اسپانيايي که البته از سال 1990 استفاده از آن ممنوع شده است، استفاده مي‌شود. اين ادويه را روي گوشت ماليده يا همراه برنج مي‌پزند.
• گرم مصالا يک ادويه تند هندی شامل دارچين، زنجبيل، ميخک، هل، فلفل شيرين، همراه با مقادير زيادی رزماري و پونه است.
• پودر پنج ادويه در کشور چين و جزاير آسيای جنوب شرقي بيشترين مصرف را دارد. بنا بر يک عقيده عمومي ‌که تعادل غذا با پنج مزه اصلي (شيريني، ترشي، شوري، تلخي و مزه مطبوع يا ملس) حفظ می شود، به دست مي‌آيد. در اين مجموعه از دارچين (مشتقي از گياه سنا)، باديان، ريشه‌هاي گياه سنا، ريشه زنجبيل و ميخک استفاده مي‌شود.
• پودر کاري همان کاري معروفی است که نمونه کاملا اصل آن را به راحتي در جنوب ايران مي‌توان تهيه کرد. اين ادويه شامل تخم گشنيز، زردچوبه، زيره سبز و تخم شنبليله است که همه به صورت پودر شده درآمده‌اند. البته بسته به ذائقه مي‌توان مواد ديگري را به اين مجموعه اضافه کرد. مانند: گل‌سرخ (پودر غنچه خشک شده)، ليمو عماني، بهارنارنج، دارچين، زنجبيل، هل (سياه و سبز) و جوز هندي. اين مجموعه بيشترين مصرف را در کشورهاي آسيايي به‌خصوص خاورميانه داراست.

ارتباط در واتساپ